Jammer, doodjammer’, zucht Ista Zelou (56).
Ze exposeerde al op bekende locaties als Tour & Taxis, Het XPand in Paal en op de Art Nocturne online in Knokke, maar nog nooit toonde ze haar werk uitgebreid voor eigen publiek. Architect Gregory Nijs bood haar de mogelijkheid om te exposeren in haar thuisstad Sint-Truiden.
Een week geleden vond de vernissage plaats

van haar expo in De Waterhond, een zestiende-

eeuwse kapel die Nijs vijf jaar geleden

transformeerde tot zijn werkplek. Hij kreeg internationale bijval voor de renovatie van het beschermde monument. ‘Een voorbeeld van een geslaagde herbestemming’ en ‘Een state of the art kantoorruimte’: het zijn slechts twee van de meer dan honderd internationale krantenkoppen

over zijn architecturaal project. Zelfs het gerespecteerde economische magazine The Economist besteedde er aandacht aan. Nu is er een tweede pand bijgekomen. Gregory Nijs en zijn vrouw Nadia maakten van het leegstaande gebouw naast hun kantoren een commerciële ruimte. ‘Een belevingsruimte’, corrigeren ze.

In een vroegere slagerij – intussen een

beschermd stadsgezicht – openden ze een zaak met interieurobjecten en Limburgse producten. Porselein van Piet Stockmans, fruitsappen van Karel Vaes, wijn van Yves Cuvelier en Spaanse olijfolie van het Truiense echtpaar Eddy Plasguy en Christa Grossiels. Aan de wanden hangen de abstracte werken van Ista Zelou. Haar exotisch

klinkende artiestennaam is de omgekeerde

versie van Patsy Boulez, haar wettelijke voor-naam en naam. De p en de b liet ze weg, de ypsilon verving ze door een i. Wie door haar Facebookprofiel scrolt, merkt dat ze zich laat inspireren door denkers als Waldo Ralph Emerson, Teilhard de Chardin, Ram Dass en Jalal ad-Din Rumi. Ook wetenschappers – onder anderen Marie Curie, Einstein en Nikola Tesla –

brengen haar op ideeën. ‘Reflectie is voor mij hetzelfde als ademen’, zegt ze. ‘Ik denk veel na over mijn rol op deze planeet. Ik begin nooit aan de dag zonder twintig minuten stilte. Dat heeft

niets met religie te maken. Het is een vorm van introspectie, die me toelaat om op zoek te gaan naar wat ik mijn kosmische adres noem. We worden geboren om een levensles op te doen. Als we de aarde verlaten, keren we terug naar onze oorsprong, naar een niet-waarneembare wereld. Wat we achterlaten, is het geestelijke kapitaal dat we opbouwden.’ ‘Ik ben pas op latere leeftijd begonnen met schilderen, maar ik was al van jongs af creatief met textiel. Quilten, patch-work, haken, noem maar op. Ik heb daar ook mee geëxposeerd, maar al die technieken boden me niet de mogelijkheden om uit te drukken wat ik voelde.

Pas zes jaar geleden ontdekte ik een techniek waarmee dat wel lukte. Ik maak een schilderij en overschilder dat met minstens twaalf acryllagen. Altijd dezelfde motieven, maar telkens in andere kleuren. Zo ontstaat een tableau van

ongeveer vijf millimeter dikte. Daarin begin ik dan te sculpteren met een beitel, waardoor een 3D-effect ontstaat.’

 

In uw werk vallen vooral de geometrische figuren op, met de cirkel als vaak
terugkerend motief.

‘De cirkel is het oudste symbool op aarde, de oervorm van oneindigheid. Er is geen begin en geen einde . Je kunt er de meest diverse kosmische taferelen mee weergeven. Zo kom ik bij de essentie van mijn

werk: de plaats van de mens in de kosmos, of noem het gewoon zijn levensdoel.’

Waarom koos u voor een pseudoniem?

‘Niet om arty farty te doen, maar om een

onderscheid te maken tussen mezelf als

kunstenares en mijn leven daarbuiten. Ik

wil er ook impliciet mee aangeven dat dit

voor mij een nieuw hoofdstuk is. Mijn leven

was tot nog toe verre van gemakkelijk,

ik zwom door woelige waters. De kunst

bood me de kans om voorbij obstakels te

raken en mezelf te ontdekken.
De toeschouwer moet voor zichzelf uitmaken

wat hij in mijn schilderijen ziet, maar als ik al een boodschap heb, dan is het deze: kijk in jezelf en zoek een doel. Dat geeft zin en maakt je gelukkig.’

 

De kunst bood me de kans om
voorbij obstakels te raken en mezelf
te ontdekken.

 

Door de nieuwe lockdown is dat
wel een stuk moeilijker.
‘Het is voor iedereen een bevreemdende

tijd. De kunstwereld is een van de zwaar

getroffen sectoren. Dat is niet alleen erg voor de kunstenaars zelf, maar voor de hele samenleving. Kunst troost, verwondert, maakt blij. Door het virus valt die meerwaarde grotendeels weg, maar deze periode biedt de kans om te reflecteren, om je af te vragen wat essentieel is in het leven.’

‘Ik vind het absoluut niet leuk dat mijn expo wegvalt. Ik stak er veel tijd en energie in, maar dat zal mijn drang naar het creëren van duurzame schoonheid niet verminderen, integendeel.’

 

 

 

Rudi Smeets

 

Steeds meer architecten nemen hun intrek in monumentaal erfgoed, vooral in 19de-eeuwse bedrijfspanden. Religieuze gebouwen lijken daar minder geschikt voor. Toch liet Gregory Nijs (47)
zich niet tegenhouden door de praktische obstakels en transformeerde hij kapel De Waterhond tot zijn nieuwe werkplek. In 2015 nam hij die in gebruik. Hij kreeg vrijwel meteen internationale lof voor zijn renovatie van het beschermde monument.

“Een state of the art-kantoorruimte” en “Voorbeeld van een geslaagde herbestemming”: het zijn slechts twee van de meer dan honderd internationale krantenkoppen over het architecturale project.
Zelfs het gerenommeerde Britse magazine The Economist besteedde er aandacht aan.

Mini-Soho

Nu is er een tweede pand bijgekomen, een vroegere slagerij naast de eerste werkplek van Nijs en zijn vrouw Nadia. “Samen willen we er een soort mini-Soho van maken, een plaats waar kunst, design en architectuur elkaar ontmoeten, net zoals in de hippe New Yorkse wijk Soho”, vertelt Gregory. “In grootsteden worden verpauperde sites om verschillende redenen opgewaardeerd. Uit nostalgie en om het verleden te bewaren, maar ook omdat het vaak rustplekken in een stad zijn.”

“Toen we merkten dat pal naast ons bureau een vroegere slagerij leegstond, zagen we meteen de mogelijkheid om zo'n rustplek te creëren. Zowel vanuit onze kantoren als vanuit Karaat - de naam van
de nieuwe belevingsruimte - heb je zicht op een mooie stadstuin. Leuk detail: de voorgevel van het gerenoveerde pand is een beschermd stadsgezicht.”

Limburgse producten

In die pas geopende ruimte worden heel wat Limburgse producten te koop aangeboden. Het porselein van Piet Stockmans (maandag wordt hij 80), fruitsappen van Karel Vaes, wijn van Yves Cuvelier en Spaanse olijfolie van het Truiense echtpaar Eddy Plasguy en Christa Grossiels, bijvoorbeeld.

“We zijn ook de exclusieve verdeler voor Limburg van het Deense designmerk BRDR. Krüger”, vertelt Gregory. “De keuze van onze selectie is makkelijk uit te leggen: we kiezen alleen objecten en producten waar we zelf fan van zijn. Voor de kunstliefhebbers hebben we de eerste solo-expo van Ista Zelou.
Haar techniek is heel speciaal: in diverse lagen acrylverf beitelt ze kleurrijke, abstracte motieven.”

www.klaarchitectuur.be

 

Rudi Smeets

Copyright © 2020 Mediahuis. Alle rechten voorbehouden